Wat kun je doen als je een afspraak bij de olijvenmolen hebt op de hoogst ongemakkelijke tijd van 13.30 uur ´s middags en je wil, zoals elke Italiaan, absoluut je pranzo (lunch) niet missen?
Dank kun je alleen een tochtje maken in een straal van 5 kilometer van je huis. Maar, dit is Umbria, dus je hoeft helemaal niet verder te rijden om de meest geweldige dingen te zien.
Ik reed weg vanaf Viepri in de richting van Grutti en kwam langs Castelvecchio. Dat is een klein gehucht met een paar huizen en een kerk en ja, een bar. Maar net die twee bepalen het typische beeld voor een klein Umbrisch dorpje. Voor mij zijn het kleine pareltjes, die samen de prachtigste ketting vormen die je je kunt voorstellen.
Ze waren nu in de herfst de foto al meer dan waard, maar moet je je voorstellen dat je daar op een hete zomermiddag in de schaduw van de bomen een koud drankje drinkt met uitzicht op een klein Middeleeuws kerkje..
Het was een snelle klus natuurlijk, want t is niet echt handig om je auto midden op de weg te laten staan om een foto te nemen. Hoewel de vriendelijke Umbriers er meestal niks van maken. Meestal zijn ze erg welwillend om je over de geschiedenis te vertellen en over alle andere dingen die zijn gebeurd. Als ze door hebben dat je hun dialect verstaat – en ik word beter – dan zijn ze ontzettend trots op hun gebied.
Een paar kilometer verder bij Cacciano, kwam ik een jager tegen met zijn twee overenthousiaste honden. Hij vond het goed dat ik een foto nam en vertelde dat hij alleen op hazen joeg, wat nogal een klus is tussen het hoge gras en zo snel als ze zijn.
We hadden een plezierige conversatie over jagen en ik kan niet anders dan zijn standpunt delen: niet jagen voor de sport, maar alleen voor een goed bord eten. Ik kreeg een recept toe van hem.
Hij vertelde me ook dat zijn ene hond gebeten was door een vipera (weet nog steeds niet wat het nederlandse woord is). Gelukkig had hij cortison bij zich dat de aderen verwijdt. Door de hond op te tillen en te voorkomen dat die ging lopen redde hij haar leven. Het had geen schade aangericht, want de hond kon amper wachten tot we uitgepraat waren.
Verder rijdend kwam ik tot Montecastello di Vibio, maar daaraan wijd ik een aparte blog. Het was te leuk om het met een paar regels af te doen. Ik ben maar anderhalf uur weggeweest, inclusief het praatje met de jager, maar ik heb een paar prachtige pareltjes verzameld. Onder andere de schitterende uitzichten onderweg. Eigenlijk veroorzaken ze maar één probleem. Ik wil niet weg hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten