Na het lezen van mijn blog zal het iedereen duidelijk zijn dat ik geen stadsmens ben. Hoewel nu en dan shoppen (liever nu dan dan) erg vertroostend kan zijn en ik nooit een aanbod voor lunch in een goed restaurant zal afslaan, hou ik niet echt van drukte en veel verkeer.
De Umbrische steden zijn wat dat betreft het beste. De stadscentra zijn meestal autovrij wat inhoudt dat je in alle rust kunt genieten van de middeleeuwse gebouwen, schilderachtige steegjes en een culturele rijkdom die ik bijna nergens heb gezien. Toch, zelfs aan het eind van zo´n welbestede dag ben ik altijd gelukkig om de golvende heuvels weer te zien en me onder te dompelen in de stilte.
Relatieve stilte uiteraard. Terwijl ik dit schrijf hoor ik de vogels op volle kracht zingen. Ze hebben hun nest vlak onder mijn slaapkamerraam weer ingenomen en ieder jaar herinner ik me weer dat ik het weg zou halen. Maar weet je, eigenlijk vind ik het geweldig. Dan zijn er natuurlijk de jacht-en-truffelhonden van mijn buurman die bij iedere scheet blaffen. Het is gewoon een sport geworden om erover te zeuren, maar in alle eerlijkheid hoor ik ze amper nog.
Als het herfst wordt zijn er de geluiden van de jagers in het bos. Af en toe klinkt het alsof er een schot vlak achter mijn rug wordt gelost. Soms denk ik dat dat ook zo is. Maar op het gevaar af de vegetariërs onder ons te beledigen: ik ben gek op schotels met wildzwijn en haas.
Over haas gesproken, afgelopen maart zat er steeds één op de weg naar mijn huis dus ik dacht dat het leuk zou zijn om hem op de foto te zetten. Natuurlijk liet hij zich toen niet meer zien en de ene keer dat hij er wel was, was ik te laat en had ik een prachtige foto van het olijfveld met prachtige bomen, fris groen gras en de Onzichtbare Haas.
Het is verbazingwekkend hoe elke hoek je voor een verrassing kan laten staan. Schapen die de heuvel opklimmen en hun waakhonden die er schattig uitzien, maar altijd alert zijn.
Een paar geiten die het vertikken opzij te gaan, maar de benen nemen zodra je een foto wil nemen.
En wat denk je van bloemen plukken aan de waterkant en oog in oog te staan met Iemand die het water uitkomt? Ik heb geprobeerd op te zoeken wie ik had ontmoet – gewoon om zeker te weten dat ik niet tegen een doodgewone rat had staan kletsen – maar dat is niet gelukt.
En dan heb ik het niet eens over de mensen gehad. Vlakbij Casale ontmoette ik een boer die gras aan het snijden was met een zeisje. Hij vond dat hij zelf niet interessant genoeg was voor een foto, maar ik mocht wel het zeisje fotograferen en hij deed voor hoe het moest. Ik moet oefenen, want alles wat ik sneed was een groot brok modder. Als ik hier ooit nog kan wonen zal ik handiger moeten worden.
Natuurlijk hebben we het hier niet over de wildernis. Ik bedoel, t is niet alsof je in de jungle moet overleven. Mijn huis heeft natuurlijk heus wel centrale verwarming, maar het is gewoon zo´n goed gevoel om bij het haardvuur te zitten met hout dat je zelf hebt gehakt. Of om een omelet te eten met die tien asperges die je wist te ontdekken.
Om kort te gaan, ik hou van zwerven over het Umbrische platteland. Zelfs als het betekent dat elke schroef van de auto lostrilt door het wegdek. Zelfs als het betekent dat ik elke dag dezelfde lelijke trekking laarzen en gescheurde spijkerbroek aan moet. Zelfs als het geschramde benen en armen betekent door het plukken van die laatste asperge. Zelfs als het betekent misselijk worden als je vanuit een olijfboom naar beneden kijkt, omdat er nog één olijfje hoog hing.
Het betekent prachtige uitzichten waar geen eind aan lijkt te komen. Het betekent de lucht van bloemen in de zon. Het betekent vuurvliegjes in de ècht donkere Umbrische nacht. Het betekent Umbria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten