zondag 19 januari 2014

TODI tussen legendes en werkelijkheid

The English article has been published by www.ThinkingNomads.com, click here if you want to read it.

Een goede manier om een stad te bezoeken is de Urban hiking, helemaal als je begeleid wordt door een gecertificeerde, lokale gids. Ik heb vorig jaar zo´n trekking in Todi gedaan, georganiseerd door Luca en Elisa van Todiguide.com en Alessandra van Discovering Umbria. Zelfs terwijl ik Todi al enkele malen had bezocht zag ik nu plekjes die ik nooit alleen gevonden zou hebben en ben ik in kerken en gebouwen geweest die normaal gesloten zijn.

(c) Jan Vos
We bezochten het Monastero San Francesco Suore Clarisse en enkele kerken die nooit toegankelijk zijn voor publiek. Daardoor hadden we de kans een paar prachtige fresco´s te bewonderen.






Zwervend door de stad konden we onder andere de drie cirkels muren bekijken waar Todi door omringd wordt, elke muur uit een andere periode. De buitenste is Middeleeuws, de tweede dateert uit de Romeinse tijd en de binnenste cirkel is gebouwd in de Etruskische periode. De poorten die zich overal in de muren bevinden zijn werkelijk imposant.












Dan heb ik het nog niet over de schilderachtige pleintjes. Op één ervan zat een groepje oude mensen wiens siësta wij verpest hebben en ik moest ze gewoon op de foto zetten omdat de dame links me aan mijn oma herinnerde.

Toen dit jaar weer een tour georganiseerd werd was ik er natuurlijk als de kippen bij. De tocht heette `Tra storie e leggende` (tussen geschiedenis en legendes) wat inhield dat ik niet alleen opnieuw prachtige plaatsen zag, maar ook interessante en soms grappige verhalen hoorde.


De tocht begon bij de kathedraal van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op de Piazza del Popolo met haar indrukwekkende palazzi. Het Palazzo dei Priori, recht tegenover de kerk, heeft de beroemde Adelaar van Todi op zijn gevel.

Dat was meteen de eerste legende: de stichters van Todi zaten tijdens een picknick op een rood tafelkleed waar hun eten op stond. Er kwam een adelaar overvliegen die het tafelkleed greep, ermee wegvloog en het verderop, bovenop een heuvel liet vallen, daarmee de plek aanwijzend waar Todi gesticht moest worden.

Een stukje verderop lag het pleintje waar de heks Matteuccia in 1428 op de brandstapel eindigde, veroordeeld voor hekserij. Het meest aannemelijk is dat ze alleen wat liefdesdrankjes en kruidenmengsels brouwde, maar ze bekende hekserij tijdens haar proces, waarschijnlijk uit angst voor foltering.





Na nog meer beeldige plekjes ging de tocht naar het Convento delle Lucrezia. Vanaf de binnenplaats had je een weids uitzicht op de Tiber, en als je over de muur boog, op een balkon waarvan gezegd wordt dat dat het eerste, oorspronkelijke nest van de Adelaar was.








De tocht ging verder langs de Romeinse muur waarvan de geschiedenis naast mooi ook een praktische achtergrond heeft. Todi is gebouwd op twee bijna parallel lopende heuvels, waardoor een probleem ontstond. Doordat het water ertussen niet weg kon lopen had Todi te maken met herhaalde aardverschuivingen. De Romeinen losten dat op door twee gelijke muren langs de heuvels te bouwen met waterbassins eronder, op die manier een afwateringssysteem creërend.




Bijna aan het eind van de tocht stond de San Fortunato op het programma waar de stoffelijke resten van Jacopone di Todi zich bevinden. Er waren over deze broeder heel wat grappige verhalen te vertellen die betrekking hadden op zijn excentrieke gedrag. Hij predikte een stringente manier van leven, een leven van armoede en boetedoening. Dit bracht hem in conflict met Paus Bonifacius III, die hem excommuniceerde.
(c) Jan Vos
Het grappige aan de grafsteen van Jacopone is dat het jaartal zijn dood in 1296 vermeldt. Duidelijk een geval van foutje, want Jacopones excommunicatie was in 1298 en hij werd bevrijd in 1303. In werkelijkheid stierf hij in 1306.
(c) Jan Vos
De tocht eindigde bij de Fonte Cesia, een (overigens door hemzelf gebouwd) eerbetoon aan Bisschop Angelo Cesi.
Ik hoef natuurlijk niet te vertellen wat een geweldige dag het was. Ik ben benieuwd of er meer steden in Umbria zo´n schat aan `storie e leggende` verbergen. Eén ding is zeker: de Tuderte weten hoe ze trots moeten zijn op hun magnifieke stad.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten