Ik heb geluk dat ik de lente kan beginnen in Umbrie. Toegegeven, ik heb t weleens beter gezien, maar laat ik niet klagen over mijn eerste twee Umbrie dagen in maart 2013.
Gisteren was het een stralende zonnige middag, die ik buiten heb doorgebracht, af en toe rusteloos over het terrein van Monteolivo-Umbria zwervend. De geluiden van mijn buurman die zijn olijven aan t snoeien was en de fluitende vogels maakten dat ik daar bij wilde horen.
Vanmorgen werd ik wakker en zag een strak blauwe lucht, bijna geen wind en alles leek gewoon helemaal goed. Dat was ook zo.
Ik ging naar de Olijfoliefabriek Olio di Trevi en had een superleuke ochtend, maar daarover schrijf ik apart. Het was te interessant om het hier tussen te vlechten.
Ik at mijn lunch buiten en toen betrok het een beetje. De temperatuur bleef goed, dus wat kun je dan beter doen dan de schoonheid van het Umbrische platteland ontdekken?
Vlak bij huis had ik een gat gezien dat Torri heet (raad eens waarom?) en ik ging erheen. Sommige huizen waren nog bewoond, andere totaal verlaten.
Wel een beetje jammer want het is een schilderachtig dorpje met prachtige uitzichten vanaf elke plek. En ik maakte tenminste één vriend.
Vervolgens kwam ik terecht in Castello di Barratolo, dat nu een agriturismo is. Ik kwam een paar honden tegen, een paar piepkleine katjes en drie hele aardige vrouwen. Dat maakte ook Barratolo een succes.
De volgende plaats in de planning was Saragano, maar onderweg kwam ik langs dit kerkje waarvan de deur openstond, maar dichtgebonden was met een touw dat per ongeluk naar beneden viel toen ik het aanraakte.
Nou ja, het enige dat ik kon doen om terug te betalen was een foto nemen van het interieur.
Van eenzaam serene klasse.
Op de terugweg kreeg ik geen genoeg van de uitzichten. Het is moeilijk de weidse, golvende heuvels te beschrijven, laat staan ze goed op de foto te krijgen. Maar ik het het geprobeerd.
Een goed begin is tenslotte het halve werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten